Feliz Día de Rosalía!!!


https://www.youtube.com/watch?v=nQHVbvAf1fY

Ficar por sempre

                                               Vou ficar por sempre
                                               preto de todo o meu.,
                                               entre árbores e rosas
                                               e a laranxeira en flor.

                                               Has de sentirme coa chuvia.
                                               Heite tocar cando vente.
                                               nun recuncho do meu xardín,
                                               esperareite...

                                               Nas pingas do orballo,
                                               no sorriso dos páxaros.
                                               Nas cousiñas máis pequenas...
                                               aniñareime.

                                               Nas noites de primavera,
                                               serei un vagalume.
                                               Bailarei ó son dos grilos,
                                               como cativa pequena.

                                               Quero quedar
                                               nas meniñas dos ollos
                                               de quen me quere.
                                               Non quero marchar,
                                               vou ficar por sempre.

                                              Nun recuncho do meu xardín,
                                              agromarei se ti me regas.
                                              Se pensas nas miñas mans
                                              acariciareite con elas...

                                              E pensarás que aínda estou.
                                              Estarei...
                                              se ti o queres.

                                             Quizais nunca me fun.
                                             Voltarei coa lúa chea.

                                             Asun Estévez (Pel de muller)

SEMPRE

                                       Buscádeme nun acantilado de luz,

                                   alí onde as sereas cantan as primaveras.

                                       Sempre no outro lado do vento,

                                              á procura de xanelas.

                                        Sempre revestida de linguaxes

                                              na miña casa de sol,

                                            de treboadas e bágoas.

                                         Sempre fuxindo dos espellos

                                               cubertos de silencio.

                                              Das cadeiras sen alma,

                                              dos abrazos baleiros,

                                              das páxinas en branco.

                                                   Dos fantasmas

                                              que sempre regresan

                                              sedentos do perfecto.

                                             Desa soidade imposible

                                             na que se afogan os días

                                                      e as noites.

                                               Sempre, nese ir e vir,

                                          nesa liña constante de fuga. 

                                                    Asun Estévez

O barquiño de papel

Ningún día é igual ca outro. Nin onte é coma hoxe, nin hoxe será como mañá...

O reloxo tocaba coma un louco.

–Cala, cala, por Dios.

Qué ganas de lanzalo ben lonxe. Tódalas mañás a mesma historia. Mais hoxe non foi así, por unha vez alegrouse daquela canción impertinente e repetitiva.  O sol entraba pola xanela disposto a empurrala do leito, ela sorriu agradecida. Ergueuse dun salto, activándose de inmediato. Sentíase nerviosa, inqueda de máis, despois dunha noite toda ás voltas. Dun tempo a esta parte xa non durmía con aquela tranquilidade que acostumaba, aquel desconectar do mundo cunha facilidade mesmo asombrosa ata para ela. É ben certo que o tempo non pasa en balde. A saber que tiña acontecido na súa cabeza durante o sono. Aínda que aquí, así baixiño, entre nós, ela ben o sabía.

Despois dun baño reparador, enfundouse uns jeans azuis e unha camiseta da mesma cor. Calzou os primeiros zapatos que atopou. Sentiuse segura de si mesma, coma sempre. Xa non era unha nena, tíñao asumido, e non perdería o tempo disimulando o evidente.

Preparou un café só, ben quentiño, enguliuno a présa. Colleu unha tosta e un bolso que levaba dentro a metade da súa vida e botou pola porta. Facíase tarde e sentíase impaciente. Achegábase o momento, hoxe era o día.

Imaxinou tantas veces aquel encontro, soñouno un día tras outro ó longo daqueles anos. Aquel ollarse de novo, escoitarse e ser apenas un.

Colleu o coche. El levaríana ao mesmo lugar de sempre, sen preguntas. A rutas que foron importantes na nosa vida nunca se esquecen.

En silencio ía facendo o mesmo percorrido, a mirada atenta e perdida. O pensamento traballando a mil por hora  nun ir e vir de recordos que nunca deixaron de ser presente.

Aparcou a beira da praia. Case non había ninguén, tan só un coche aparcado a cincuenta metros e unha parella que camiñaba con poucas ganas, e menos que dicirse. Fronte o mar, sempre confidente na súa vida, testemuña dos bos momentos e das catástrofes.

Mirou ó redor, aínda non estaba. Inevitablemente pensou:

 –E se non ven? Non, non é posible. Nunca dubidei del e non vou facelo agora.

Sentouse nun banco e pechou os ollos, deixou ca brisa lle acariciara o rostro. Lembrouse dun barquiño de papel que lle fixera un día, na espera entre prato e prato. Imaxinou aquel barco sucando os mares, coas velas abertas e tensadas como fortes brazos...

Sentiu como un coche se achegaba, os ollos pechados, o corazón e a vida toda subindo pola gorxa. Un minuto, dous, tres...imposible moverse cando a emoción desborda...

Unhas mans rodeárona. Ana sentiu a calor nunca esquecida daquel abrazo, daquel peito aprendido a golpe de caricia.

-Estás aquí- díxolle ela.

-Cumpro sempre as promesas. Lémbraste? Díxenche que ti eras a muller da miña vida.

Estaba todo dito. Ficaron en silencio e o barquiño de papel fíxose co mar enteiro.

Ningún día é igual ca outro. Nin onte é coma hoxe, nin hoxe será como mañá...

Asun Estévez

O teu corpo

O teu corpo

                                                                 o perfecto percorrido.
                                                                Refuxio onde se acollen
                                                                       os meus dedos.
                                                            Ese universo onde me perdo.
                                                                       O teu corpo
                                                                   ofrenda e profecía.
                                                           A sinatura que nunca aprendo.

                                                                       O teu corpo
                                                                    sempre tentación,
                                                                 sempre por descubrir.
                                                                       Brisa salvaxe 
                                                                     que me remexe.
                                                                    Doce de marmelo
                                                             que engada os meus beizos.

                                                                      Ese teu corpo
                                                                      que sinto meu.
                                                                      Ese teu corpo 
                                                               que vive e morre en min.

                                                                      Asun Estévez

Atlántica

                                                              Son muller por fóra
                                                              atlántica por dentro.
                                                           En min habita un océano.

                                                                   Asun Estévez 

Oínte chegar

                                                                   Oínte chegar
                                                              galopando ansioso.
                                                              Entreabriuse a noite
                                                           e no perfil dun destello
                                                              brotaron pétalos,
                                                           derramáronse bicos.
                                                        Nunha lúcida escuridade
                                                          entre notas e latidos,
                                                               ti e máis eu
                                                         posuíndo o universo.
                                                             Oínte chegar...
                                                            viñas de lonxe.
                                                   O amor medrando nas mans...

                                                 Asun Estévez (Medrar nas mans)